Ο όρος «macho» χρησιμοποιείται πλέον για να εκφραστεί η γυναικεία δυσανεξία προς τον μυώδη, σκληρό τύπο ανδρός. Οι γυναίκες ούτε που θέλουν πια να ακούσουν για φαρδιές πλάτες, γιατί προτιμούν τα καλλίγραμμα ανδρικά οπίσθια και το καλοξυρισμένο ανδρικό στήθος. Την ίδια εκείνη εποχή ο Ροκ Χάντσον όμως έκρυβε όσο μπορούσε την ομοφυλοφιλία του, γιατί η Warner Bross τον ήθελε σύμβολο της αρρενωπής γοητείας, του βαρβάτου άνδρα, που αντιπροσωπεύει «επάξια» τον κατά συρροήν επιβήτορα. Σε πολύ χειρότερη κατάσταση όμως βρέθηκε ο ευαίσθητος ηθοποιός Μοντγκόμερι Κλιφτ, που υφίστατο, λόγω της ομοφυλοφιλίας του, μύριες όσες ταπεινώσεις από αλήτες, εφήμερους εραστές του, ώς τον πρόωρο θάνατό του.
Μετά την κοσμοϊστορική σεξουαλική επανάσταση, όμως, οι ομοφυλόφιλοι δραστηριοποιήθηκαν και βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας αποενοχοποίηση και κοινωνική αναγνώριση· το σπουδαιότερο ήταν πως και ο κόσμος άλλαξε στάση απέναντί τους· έπαψε να τους χλευάζει με την ηλίθια αρσενική αυταρέσκεια του «straight», δείχνοντας κατανόηση, ίσως γιατί και αυτοί την απαίτησαν δυναμικά. Οι Αγγλοσάξονες έθεσαν σε αχρησία τον απαξιωτικό για τους ομοφυλόφιλους χαρακτηρισμό queer («παράξενος», «αλλόκοτος») και τους μετονόμασαν φιλελεύθερα και «μεγάθυμα» σε gay («εύθυμος», «χαρούμενος», «ανέμελος»).
Αρχές του '80 εμφανίζονται θαρραλέα, εκφράζοντας τη σεξουαλική αμφισημία τους, οι πρώτοι υπέρμαχοι του ανδρογυνισμού, προερχόμενοι από τη μουσική ποπ. Μεγάλα ονόματα, όπως ο εξαίρετος τραγουδιστής Ντέιβιντ Μπάουι, ο γραφικός Μπόι Τζορτζ, ο βετεράνος του είδους Ελτον Τζον και ο Μάικλ Τζάκσον, που έφυγε πρόωρα τον περασμένο μήνα στα 50 του, ενδεχομένως από υπερβολική χρήση φαρμάκων και ειδικότερα του οπιούχου αναλγητικού Ντεμερόλ. Οι ανδρόγυνοι καθιερώνονται με το παγκόσμια αποδεκτό εναλλακτικό τους lifestyle. Αψευδής μάρτυρας της μεταστροφής της κοινής γνώμης αποτελεί το γεγονός ότι ο Μάικλ Τζάκσον πούλησε μέσα σε τρία χρόνια περισσότερα άλμπουμ από ό,τι οι Beatles σε μια 12ετή καριέρα. Το '80 οι ανδρόγυνοι καλλιτέχνες ανακηρύσσονται αριστίνδην εκφραστές αντισυμβατικής συμπεριφοράς αλλά και μουσικής ανανέωσης, αφετέρου το επίθετο «straight», εξ αντικειμένου, «κακοσημοποιείται»: δεν σημαίνει πλέον μόνον «ευθύς, «ίσος», «ετεροφυλόφιλος», αλλά και «βαρετός», «ανιαρός».
Αλλά εδώ κάπου κορυφώνεται η τραγωδία του Μάικλ Τζάκσον, που άρχισε όταν ήταν παιδάκι και ο πατέρας του τον χτυπούσε με τη λουρίδα, απαγορεύοντάς του να παίξει με τους συνομήλικούς του αφού δούλευε σε πολύ τρυφερή ηλικία ως μέλος του συγκροτήματος «Jackson 5». Σε αντίθεση όμως με τους προαναφερθέντες καλλιτέχνες, που δήλωσαν με παρρησία την ομοφυλοφιλία τους, αυτός έκανε ό,τι μπορούσε να την κρύψει, γράφοντας μπαλάντες για καθ' ύπνον έρωτες («The lady in my life», «Ι just can't stop loving you») και διαδίδοντας ιστορίες για έρωτες με καλλονές που «δεν ήθελε να εκθέσει κατονομάζοντάς τες».
Ο θάνατος του «βασιλιά της ποπ» με το κατακρεουργημένο πρόσωπο, την πετσοκομμένη μέχρις ανυπαρξίας μύτη και το γεμάτο πληγές σώμα, προκάλεσε υστερία στις ΗΠΑ. Από τις τρεις «γυναίκες της ζωής του», Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Νταϊάνα Ρος και Μπρουκ Σιλντς, μόνον η τελευταία παρέστη στο κατά Τέιλορ «πανηγυράκι» της κηδείας και μάλλον ήταν η μόνη που τον αγάπησε πραγματικά, αν και ομολόγησε πως αυτός προτιμούσε τον πίθηκο (με τον οποίο κοιμόταν) από την ίδια. Ηταν άραγε κακό που πέθανε πενήντα ετών ο Τζάκσον ή ήταν οιονεί ευθανασία που τον λύτρωσε από μια μαρτυρική ζωή γεμάτη οπιούχα «painkillers», που την αντιμετώπιζε καλύπτοντας το πιο τυραννισμένο πρόσωπο του κόσμου με μάσκα χειρουργού;
Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ
Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
πηγή: www.enet.gr
