Η ανάγκη να επιστρέψει το Pride στις πολιτικές του ρίζες αποτελεί κάτι που δεν έχει απασχολήσει μόνο την Ελλάδα...
Στη Μεγάλη Βρετανία, και συγκεκριμένα στο Λονδίνο, η εφημερίδα The Guardian δημοσίευσε την προηγούμενη εβδομάδα ένα ενδιαφέρον βίντεο του Owen Jones, που ακολουθεί τις διεκδικήσεις διαφόρων queer συλλογικοτήτων και ατόμων, με το συλλογικό αίτημα να ξαναγίνει το Pride πολιτικό.
Το άρθρο, με τίτλο "Has the LGBT movement been hijacked by big business?" (δηλαδή, αν έχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις καπελώσει το LGBT κίνημα), λέει στο επεξηγηματικό κείμενο:
"Το LGBT κίνημα ήταν κάποτε κίνημα αγώνα και διαμαρτυρίας, και κατάφερε να κερδίσει πολλά από τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε σήμερα. Όμως έχει γίνει πια και ένας βολικός τρόπος για τις πονηρές επιχειρήσεις να "ξεπλύνουν" τη φήμη τους -και επικρατεί επίσης ο εφησυχασμός πως όλες οι μάχες έχουν πλέον κερδηθεί. Μήπως ήρθε η ώρα να επιστρέψει η πολιτική στο LGBT;"
Στο βίντεο παρακολουθούμε τις ομάδες που επικρίνουν το Pride γιατί έχει απομακρυνθεί από το πολιτικό του μήνυμα. Δεν αρκεί να είναι κανείς "εντάξει" με τα ομοφυλόφιλα άτομα, όταν την ίδια στιγμή κλείνει τα μάτια απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα, υποστηρίζουν -και μεταξύ άλλων ακούμε και την υπέροχη φράση "We are not liberated until everyone is liberated" (δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι όσο υπάρχουν άτομα που δεν είναι ελεύθερα).
Το Pride ξεκίνησε ως μια μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στην καταπίεση, και αυτό είναι κάτι που στην ουσία το συνέδεε και με κάθε άλλη καταπιεζόμενη ομάδα. Η ένωσή του με τα υπόλοιπα κινήματα, όπως αυτό των ανθρακωρύχων (και στο φετινό pride βλέπουμε να συμμετέχουν και οι ηθοποιοί της ταινίας "Pride", με συνθήματα σαν τα "Lesbians & Gay Support the Miners" και "Solidarity Forever") αποτέλεσε εντέλει τη βάση για την ισχυροποίηση των lgbtq+ διεκδικήσεων.
Οι ομάδες που διαφωνούν με το Pride έφτιαξαν συμβολικά ένα φέρετρο που συμβολίζει τον πολιτικό θάνατο του τωρινού Pride. Χωρίς αμφισβήτηση, τίποτα δεν αλλάζει, λένε. Χρειάζεται να ενωθούμε και να κινούμαστε αλληλέγγυα με άλλες ομάδες και διεκδικήσεις, και όχι απλώς να κάνουμε το coming out μας μια μέρα το χρόνο, και να παρελαύνουμε με γκλίττερ και πολύχρωμες σημαίες.
Πλέον, το λονδρέζικο Pride υποστηρίζεται από πολλές επιχειρήσεις και τράπεζες που, ενώ καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, χρησιμοποιούν την φιλική τους στάση προς τα LGBT+ δικαιώματα ως "βιτρίνα". Πολύς κόσμος που συμμετέχει, παρόλ' αυτά, δηλώνει πως νιώθει καλά με την υποστήριξη των εταιρειών, και με το θεσμικό και mainstream χαρακτήρα που έχει πάρει η παρέλαση.
Ο παρουσιαστής κλείνει το βίντεο λέγοντας πως υπάρχουν ακόμα πολλές μάχες μπροστά μας, και δεν είναι όλα εντάξει, όσο υπάρχουν προβλήματα στη λειτουργία των νοσοκομείων, όσο υπάρχουν άστεγοι, και όσο ακόμα δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις πιασμένος χέρι χέρι με τον ομόφυλο σύντροφό σου.
..........
Πάνω στους ίδιες θεματικές, στο Βερολίνο, το φετινό "εναλλακτικό" Christopher Street Day του Kreuzberg είχε σαν συνθήματα τα "No Pink Camouflage" και "Queers Stay Radical". Το κείμενο που μοίρασαν λέει, μεταξύ άλλων:
Το queer σημαίνει ακόμα επαναστατικότητα: μη "καθως-πρέπει", περιθωριακές, περίεργες ενάντια στον πόλεμο, το ρατσισμό και την εκμετάλλευση!
Τα τμήματα PR των κρατικών φορέων και θεσμών πρόσφατα εισήγαγαν τη gay ατζέντα ως έναν έξυπνο τρόπο να καλλωπίσουν την εικόνα τους. Πολυεθνικές που κερδίζουν από την εκμετάλλευση των γυναικών στο Νότο, ή συνεργάζονται στενά με καθεστώτα που διώκουν τα LGBT*IQ άτομα και άλλες μειονότητες, αποκτούν εδώ ένα προφίλ "φιλανθρωπικό", μέσα από τις δωρεές τους σε gay οργανώσεις. Κράτη υπεύθυνα για πολέμους παγκοσμίως, που ασκούν ρατσιστικές πολιτικές στα σύνορά τους, χρησιμοποιούν την καινούρια τους, αμφιλεγόμενη φιλικότητα προς τα ομοφυλόφυλα άτομα ως προσωπείο. Ακόμα και τα δεξιά και συντηρητικά πολιτικά κόμματα παίζουν το ίδιο χαρτί, ανακηρύσσοντας τους λευκούς gays, που δήθεν απειλούνται από τους Μουσουλμάνους, ως τη νέα εκείνη ομάδα στη Δύση που χρειάζεται την προστασία μας.
[...] Από τη μία έχουμε τη λευκή gay χριστιανική Δύση -από την άλλη, την κακιά, ομοφοβική Ανατολή, τις "αναπτυσσόμενες χώρες" στην Αφρικανική ήπειρο, και κυρίως το Μουσουλμανικό κόσμο.
[...] Αυτά τα καινούρια σύνορα τα βρίσκουμε και μέσα στις LGBT*IQ κοινότητές μας: οι μη λευκοί και οι Μουσουλμάνοι γίνονται αντιληπτοί είτε ως ομοφοβική απειλή είτε -αν είναι gay ή λεσβίες- ως θύματα, που χρειάζονται τη σωτηρία της ανώτερης μέινστρημ κοινωνίας μας.
[...] Η διάκριση αυτή υπάρχει και στο Βερολίνο, καθώς οι γειτονιές μας μετατρέπονται σε πεδία μάχης της ίδιας αυτής ρητορικής. Το Neukölln και το Marzahn, οι φτωχότερες συνοικίες, ανακηρύσσονται ως επικίνδυνες ζώνες -ενώ εκπρόσωποι gay οργανώσεων και λαϊκιστές πολιτικοί ζητούν ακόμα περισσότερο "νόμο και τάξη" στις εξευγενισμένες περιοχές της πόλης. Ακόμα και στις queer κοινότητές μας, όλο και περισσότερα άτομα δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν το νοίκι τους στο κέντρο της πόλης -και τα φτωχά, ηλικιωμένα, ασθενή queer, τρανς και ίντερσεξ άτομα αποκλείονται από την εργασία και την περίθαλψη. [...] Στους gay χώρους διασκέδασης υπάρχει πλέον πόρτα που εφαρμόζει αυστηρή πολιτική ανάλογα με την εμφάνιση και το χρώμα του δέρματός μας.
[...] Προωθείται λοιπόν μια μονοδιάστατη πολιτική ταυτότητας, ενώ η ιδέα του να ανήκεις σε πολλαπλές διαφορετικές ταυτότητες εξαφανίζεται εντελώς. Αποτέλεσμα; Η καθημερινή αναπαραγωγή του ρατσισμού, του σεξισμού και της τρανσφοβίας.
[...] Μαζί καταλαμβάνουμε τους δρόμους -για τον αυτο-προσδιορισμό μας και την χειραφέτησή μας απέναντι σε ένα σύστημα που αποκλείει άτομα, που απελαύνει άτομα, που στιγματίζει, παθολογικοποιεί και κάνει διακρίσεις! Δεν θα αφήσουμε τις εαυτές μας να ιδρυματοποιηθούν και να ταχθούν ενάντια η μία στην άλλη!
Και στις δικές μας κοινότητες υπάρχει τρανσφοβία και ρατσισμός, παρότι αυτοπροσδιοριζόμαστε ως αριστερές, ριζοσπάστριες ή εναλλακτικές. Δεν θα κοιτάξουμε από την άλλη όταν οι διακρίσεις συμβαίνουν μες στο σπίτι μας. Η ευθύνη μας βαραίνει όλες.
Γιορτάζουμε για αυτά ενάντια στα οποία αγωνιστήκαμε, για αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε, και για αυτά που καταφέραμε! Και εκθέτουμε και φέρνουμε δυναμικά στο δρόμο όσα ακόμα υπάρχουν να κάνουμε και να ανωνιστούμε γι' αυτά!
..........
Τέλος, στη Βόρεια Ευρώπη, στο Όσλο, την ημέρα του Pride -που ήταν αφιερωμένο στο Gender Diversity- η Isah Rakeem, της οργάνωσης Queer World του Όσλο, προσκαλεσε στο Pride την Lourdes Ashley Hunter, τρανς μαύρη ακτιβίστρια και πρόεδρο της Κολλεκτίβας Trans Women of Color.
Γιορτάζω κάθε μέρα ότι είμαι μια περήφανη, μαύρη, τρανς γυναίκα, είπε.
Στην Αμερική πέρασε επιτέλους ο νόμος ώστε τα lgbt άτομα να μπορούν να παντρευτούν σε κάθε πολιτεία. Όμως, μπορώ ακόμα να απολυθώ από τη δουλειά μου, να αποκλείομαι από το σύστημα υγείας, να μην έχω δικαίωμα στη στέγαση ή την εκπαίδευση και να υφίσταμαι διακρίσεις ως τρανς άτομο. Και αυτό είναι βία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία μας. Έχουμε μακρά παράδοση στους αγώνες ενάντια στην καταπίεση. [...] Και αυτό δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε ποτέ.
Το Pride δεν είναι απλά μια γορτή, το pride είναι πολιτικό. Οι μαύρες τρανς γυναίκες δολοφονούνται βάναυσα παγκοσμίως, και αυτό πρέπει να σταματήσει τώρα. Παλεύουμε για περισσότερα πράγματα από απλώς τον γάμο. Κανένα άλλο LGBT άτομο άστεγο, άνεργο, φτωχό, κανένα άλλο μαύρο τρανς άτομο δολοφονημένο. Πρέπει να παλέψουμε όλες μαζί, και να μην απολογούμαστε για την αλήθεια μας.
Και πρέπει να γιορτάζουμε όλες τις θυσίες που έχουν γίνει πριν από εμάς, ώστε να μπορούμε να βρισκόμαστε εδώ σήμερα.
Έκανα όλο αυτό το ταξίδι από την Ουάσιγκτον, για να σας θυμίσω να μην ξεχνάτε ποτέ, πως το pride γεννήθηκε από την αντίσταση, και πως πρέπει ακόμα να παλεύουμε για την απελευθέρωσή μας. Και είναι καθήκον μας να παλέψουμε, και καθήκον μας να νικήσουμε.
Πρέπει να αγαπάμε και να υποστηρίζουμε η μία την άλλη. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, παρά μόνο τις αλυσίδες μας.
Lesbian.Gr
