Πώς σου φάνηκε το περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου γκέι και λεσβιακών ταινιών που διοργάνωσε η Μαρία Cyber για πρώτη φορά στην Αθήνα;
Μια πολύ καλή προσπάθεια. Ελπίζω να υπάρξει και ανάλογη συνέχεια. Η δυναμική του θα φανεί αν φέτος θα καταφέρει να προσελκύσει περισσότερο κόσμο. Ήταν καιρός να ξεκινήσει και εδώ στην Αθήνα ένα τέτοιο φεστιβάλ. Σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα βλέπουμε ανάλογα φεστιβάλ. Είναι μια καλή ευκαιρία να μπορέσει κανείς να δει ταινίες πάνω στην ερωτική διαφορετικότητα που δεν θα μπορούσε να συναντήσει διαφορετικά ούτε στα βίντεο κλαμπ ούτε στις αίθουσες με την παραδοσιακή διανομή των multiplex.
Πώς σχολιάζεις τη ρήση του κου Γιώργου Παπαλιού κατά την τελετή έναρξης του φεστιβάλ ότι θα το θέσει υπό την αιγίδα του ΕΚΚ του χρόνου (δηλαδή φέτος) και αυτό θα σημαίνει αυτόματα και χρηματοδότηση; Είναι έτοιμο το ΕΚΚ να "φροντίσει" μια τέτοια διοργάνωση;
Έχω αρκετές επιφυλάξεις για το τι μπορούμε να περιμένουμε από το ΕΚΚ και γενικά από τις κρατικές επιχορηγήσεις. Το ΕΚΚ με δυσκολία καλύπτει τα λειτουργικά του έξοδα μιας και είναι και αυτό εγκλωβισμένο στην διάθεση των όποιων κονδυλίων από το υπουργείο Πολιτισμού που και αυτό με τη σειρά του είναι εγκλωβισμένο από το Υπουργείο Οικονομικών και τον ΟΠΑΠ. Κάθε βοήθεια φυσικά είναι θεμιτή και ζητούμενη και ευπρόσδεκτη, απλά όπου ακούω πολλά κεράσια συνηθίζω να κρατώ αντιστρόφως ανάλογα μικρά κοφίνια. Κάθε ευρώπουλο καλό όμως και καλοδεχούμενο ακόμα και αν προέρχεται από το ΕΚΚ αν και για πρακτικούς λόγους και με πυξίδα την αποτελεσματικότητα θα συνέχιζα να επικεντρώνομαι πιο πολύ στην αναζήτηση των χορηγών. Τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Πάντως ως πρόθεση του κ. Παπαλιού ας καταγραφεί ως κάτι πέρα για πέρα θετικό.
Πώς σχολιάζεις τη ρήση του δημάρχου Αθηναίων, κου Κακλαμάνη, ότι με την αρμοδιότητα που του δίνει ο νόμος να επιλέγει μια αιγίδα, δεν συζητά καν το να αναλάβει ο δήμος αθηναίων το Athens pride υπό την αιγίδα του;
Μου φέρνει θλίψη. Κάτι από σκοταδισμό. Και φόβο. Δείτε τον τρόπο που το prides αγκαλιάζονται από τους δημάρχους των μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών χωρών. Για να μη μιλήσω για τα prides της Αμερικής, όπου δεν διανοείται δήμαρχος ή σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο να μην παρελάσει μαζί με τα αγόρια και κορίτσια, αν θα θελήσει να έχει ελπίδες για την όποια επανεκλογή... Ο κύριος Κακλαμάνης έχει εγκλωβιστεί στον φόβο της Τηλεηθικής και της κακώς εννοούμενου Χριστιανικού καθωσπρεπισμού. Το pride είναι ένα τριήμερο γιορτής που αφορά την πόλη. Όμως από την άλλη δικαίωμα του να μην ενισχύσει ως Δήμαρχος το pride, όπως και δικαίωμα του οποιουδήποτε να τον «τιμωρήσει» με την ψήφο του την επόμενη φορά που ο εν λόγω κύριος θα ζητήσει ξανά ψήφο. Ξανά λεω όμως δεν περιμένω τίποτε από τους κρατικούς φορείς.
Ποια είναι η άποψή σου για το outing ως μέσο αντεπίθεσης; Γενικά με την ιδέα της "κόντρας" πως τα πας;
Διαφωνώ με το outing. Ξεπερασμένη πολιτικά και ηθικά. Μου θυμίζει κάτι από κακογαμημένες θείες που με τσίτα και χωρίς ντροπή αποφασίζουν να κάνουν με το έτσι θέλω σμπαράλια την όποια δημόσια εικόνα του άλλου. Δεν θέλω να μου κάνουν αυτό που κατηγορώ. Η κόντρα ναι, κόντρα και τσαμπουκά σε όλα. Σαν πολίτης διεκδικώ και χωρίς απολογία απαιτώ. Αλλά υπάρχει και μέτρο. Δεν επιβάλλω ούτε επιβάλλομαι. Ίσως προτείνω ίσως δέχομαι προτάσεις. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για έναν ομοφυλόφιλο να γεφυρώσει την τυχόν μοναξιά του και να βρει πρότυπα. Το φεστιβάλ για παράδειγμα είναι μια καλή ευκαιρία.
Τελικά η Ελλάδα είναι μια χώρα που "τρώει" τα παιδιά της; Πόσο εύκολο το βρίσκεις να ζεις την καθημερινότητά σου στη χώρα μας;
Η Ελλάδα περνάει ζόρια. Όπως όλη η Ευρώπη. Αλλάζει ο χάρτης. Ο κόσμος οικονομικά και ηθικά έχει γονατίσει και θα συνεχίζει δυστυχώς να γονατίζει για πολύ ακόμα. Το κακό με τον έλληνα και δη τον Αθηναίο είναι ότι έχει ξεχάσει να χαμογελάει. Δεν μπορείς να φανταστείς τι διαφορά μπορούσε να κάνει ένα γαμωχαμόγελο.... Ένα τίποτε. Από την ώρα που είσαι εγκλωβισμένος στο μποτιλιάρισμα μέχρι που πάς να πάρεις το ψωμί στο φούρνο. Κάποτε είχαμε να περηφανευόμαστε για αυτό το ελληνικό χαμόγελο. Αυτό είναι που μου έχει λείψει από την καθημερινότητά μου περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα. Να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να χαμογελά.
Ως σινεφίλ και τηλεθεάτρια έχω να παρατηρήσω ότι γενικά τόσο στο τηλεοπτικό χώρο όσο και στον κινηματογραφικό έχουμε έλλειψη από καλά σενάρια. Πού νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;
Στην τηλεόραση έχει επικρατήσει μια τσαπατσουλιά και ένα δήθεν know how των καναλιών ότι ξέρουν ποια είναι η συνταγή που θέλει ο κόσμος. Ο κόσμος θέλει ποιότητα όπως θέλει και την κατινιά του. Και εγώ μέσα. Θυμώνω όμως με το δήθεν. Και δυστυχώς το δήθεν αστείο, δήθεν ερωτικό, δήθεν δραματικό, δήθεν σημαντικό έχει ισοπεδώσει την αισθητική μας. Γράφουμε βιβλία με στόχο να γίνουν σήριαλ. Και κάνουμε τα deja vu το δήθεν μεγάλων ερωτικών διλημμάτων. Η τσιχλόφουσκα κομεντί συνηθίζεται να παίζει με μούτες αν και πρέπει να πω ότι κύρια φταίμε εμείς οι σκηνοθέτες και το σενάριο παρά οι ηθοποιοί. Η AGB δεν μπορεί να είναι ο οδηγός του τι είναι ή τι θέλει η Ελλάδα. Τα τηλεπάνελ και τα διάφορα τηλεσιλέπμριτις μέχρι ένα σημείο μπορώ να τα επιτρέψω να εισβάλουν στον χρόνο μου. Εδώ πλέον έχει γίνει κατάχρηση. Ίδιες ιδέες και ίδια πρόσωπα σε ανακύκλωση. Θα αλλάξει. Που θα πάει, θα πιάσουμε πάτο. Το ίδιο και το σινεμά. Υπάρχει ο δρόμος της κρατικής επιχορήγησης που είναι μακρύς και χρονοβόρος και με επετηρίδα... Τα τελευταία χρόνια όμως υπάρχει και η διάθεση των εταιρειών διανομής να χρηματοδοτούν ταινίες με θεματικές ως επί το πλείστον ερωτικές κομεντί. Κάποιες τσουλάνε κάποιες όχι. Κάτι αλλάζει στο τοπίο αρκεί να έρθουν και καλές ταινίες. Ο κόσμος γουστάρει να δει καλό ελληνικό σινεμά. Εξακολουθώ να θεωρώ την Πολίτικη Κουζίνα, Safe Sex και τον Δεκαπενταύγουστο σαν παραδείγματα διαφορετικά από το εστί καλό εμπορικό σινεμά. Η πολιτιστική κρίση όμως είναι σε όλα τα επίπεδα.
Το 4 το είδα στο φεστιβάλ πέρσι και μου άρεσε πάρα πολύ, κυρίως η ανάσα ήταν από τα καλύτερα της τετραλογίας και μπράβο που το εκδίδεις σε βιβλίο. Λες να πλησιάζει η γενιά που οι γονείς θα συμφιλιώνονται πολύ πιο γρήγορα με τις σεξουαλικές επιλογές των παιδιών τους στην Ελλάδα και που το να είσαι γκέι ή λεσβία δεν θα αναγάγεται σε οικογενειακό δράμα;
Το πάν είναι να συμφιλιωθεί ο καθένας με τον εαυτό του. Όταν τα βρω με τον εαυτό μου θα βρω τη δύναμη και το κουράγιο να τα βρω και με τους άλλους. Οι γονείς ζούνε τη ζωή τους. Τα παιδιά αναζητούν τη δική τους θέση στη ζωή. Άλλοτε άτσαλα, άλλοτε με τσαμπουκά, ελπίζω κάποιες φορές έως και αγαπησιάρικα. Το δράμα πάντα θα υπάρχει γιατί είναι στην ανθρώπινη φάση. Ας απολογηθούμε για πολλά άλλα πράγματα. Όχι για το πως την βρίσκουμε στο κρεβάτι.
Αλήθεια Χρήστο αυτό το ταλέντο που έχεις με την κάμερα διδάσκεται;
Ναι και όχι. Χρειάζονται γενικώς σπουδές. Δεν πήγα σε σχολή κινηματογράφου αν και πολύ θα ήθελα. Διάβασα πολύ όμως, είχα την τύχη να δουλέψω με άξιους ανθρώπους και να μάθω και κυρίως να στρωθώ να δουλέψω και να προσπαθήσω να δαμάσω τα δικά μου «αγκωνάρια». Χρειάζεται να αγαπάς το βιβλίο, να πηγαίνεις θέατρο να μαθαίνεις τους κώδικες των ηθοποιών, να αγαπάς να ονειρεύεσαι, να έχεις γερό στομάχι. Αλλά κυρίως να αγαπάς αυτό που κάνεις, τους ανθρώπους που συνεργάζεσαι και να πειθαρχείς στον ίδιο σου τον εαυτό. Το πιο σημαντικό είναι να παθιάζεσαι αλλά να μην γίνεις δέσμιος του πάθους σου... Χμμμ μάλλον μπερδεμένα τα λέω αλλά ο καθένας κουβαλά και τακτοποιεί το δικό του χάος... Καλή ώρα όπως και εγώ τώρα.
Τι έχεις να μας ανακοινώσεις ως επόμενες επαγγελματικές κινήσεις σου;
Ετοιμάζω μια μεγάλου μήκους ταινία στην Αυστραλία. Ονομάζεται LONSDALE ελπίζω μέσα στο 2008 να την έχω έτοιμη.
City Uncovered
thequeernewspaper.blogspot.com
