Έχετε κάνει μια σειρά από αρκετά γνωστές συνεργασίες τα τελευταία χρόνια. Ποια από αυτές σας έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση; Και καλά αλλά και άσχημα.
Κάθε συνεργασία έχει τα καλά της αλλά και τα κακά της…και σε μουσικό επίπεδο αλλά και σε προσωπικό. Νομίζω ότι είμαι πιο ευχαριστημένη με την τωρινή συνεργασία μου με τους The Brokeoffs, μιας και είναι η μοναδική 50/50 συνεργασία που έχω κάνει ποτέ μου.
Αυτή είναι μια ερώτηση που μάλλον θα σας τυχαίνει σε κάθε συνέντευξη όποτε σας ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη. Πως ήταν η συνεργασία σας με τον Jack White; Έχει αναπτύξει μια φήμη κακού παιδιού στα media. Πόσο από αυτό αληθεύει;
Δεν είναι καθόλου κακός συμφωνα με τα δικά μου δεδομένα! Είναι πολύ ευγενικός μαζί μου, κι αν έκανε κάτι κακό, εγώ πάντως δε το πρόσεξα. Υποπτεύομαι πως τα media θα τον προτιμούσαν κακό…μιας και είναι πιο ενδιαφέρον έτσι να το διαβάσει κανείς. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να τον κερδίσω σε μια μονομαχία, αν ήταν ποτέ προσβλητικός μαζί μου…δεν είναι σπουδαίος μονομάχος αυτό είναι σίγουρο. Αυτή η συνεργασία ήταν πολύ διασκεδαστική.
Ποια ήταν η στιγμή που είπες στον εαυτό σου: "Το μόνο που θέλω να κάνω με τη ζωή μου είναι να γράφω τραγούδια;"
Αυτό δεν έχει γίνει μέχρις στιγμής και αμφιβάλλω αν θα γίνει ποτέ. Έχω πολλά ενδιαφέροντα, πολλά εκ των οποίων δεν σχετίζονται με την μουσική και δεν νομίζω ότι μόνο ένα από αυτά θα με απασχολούσε για την υπόλοιπη ζωή μου. Το να γράφω τραγούδια είναι κάτι που το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό και δε σκοπεύω να το σταματήσω ποτέ…
Ακούγοντας την μουσική σου κάποιος μπορεί να διακρίνει ότι οι μουσικές επιρροές σου είναι από τα '60s. Πως χωράει η Holly Golightly στο χώρο της μοντέρνας μουσικής και υπάρχει κάποιο συγκρότημα της περιόδου μας που σου κάνει εντύπωση;
Δεν ακούω πολύ μουσική από τα ‘60s, αποκλειστικά. Η μουσική που ακούω και γράφτηκε στα ‘60s, είναι γενικά RnB και soul... Δε μου άρεσαν τα Βρετανικά beat συγκροτήματα ιδιαίτερα. Να σου πω την αλήθεια δεν ακούω και πολύ μουσική στο σπίτι, ακούω κυρίως όταν οδηγώ ή ταξιδεύω. Όλοι με επηρεάζουν, όπως φαντάζομαι συμβαίνει με όλους. Έχω μια αδυναμία για τους The Kinks, από άποψη σύνθεσης και ηχογράφησης…και αυτό είχε μεγάλη επιρροή πάνω μου όταν άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί καλιτέχνες, συγκροτήματα και συνθέτες που έχω σε υψηλή εκτίμηση από όλες τις περιόδους. Για παράδειγμα, στο πικάπ μου τώρα παίζει ένας 45ρης soul δίσκος. Μπορεί να το ακολουθήσω με Memphis Minnie ή ένα κομμάτι από τους Deep Purple… ανάλογα σε τι διάθεση είμαι. Παραδέχομαι ότι η μοντέρνα μουσική δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Σταμάτησα να ενδιαφέρομαι με την μοντέρνα μουσική όταν άρχισε να με εκνευρίζει(ειδικά το επίπεδο παραγωγής). Αυτά που ακούω κυρίως ηχογραφήθηκαν στα 40s και 50s… τα τραγούδια από τις αρχές των ‘60s είναι καταπληκτικά αλλά όλα ξεκίνησαν να στραβώνουν προς το τέλος της δεκαετίας πιστεύω. Τα 60s ήταν ένα απαίσιο ανθρώπινο πείραμα που πήγε στραβά. Οι γονείς μου ζήσανε το όνειρο και έχω όλες τις πληροφορίες από πρώτο χέρι.
Υπήρχε μια σύντομη στιγμή σε αυτό που περιγράφω ως μοντέρνα μουσική που μου τράβηξε το ενδιαφέρον και η πανκ ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα σαν έφηβη. Το να ψάχνω παλαιότερα κομμάτια από εκεί βγήκε…επειδή άκουγα covers παλαιότερων κομματιών από πανκ συγκροτήματα και τότε να ανακαλύπτω αυτό που νόμιζα να είναι τα αυθεντικά κομμάτια…αλλά μετά να ανακαλύπτω ότι αυτά τα παλιά τραγούδια του 60 ήταν ‘κλεμμένα΄ παραδοσιακά gospel από την αρχή του αιώνα. Παιζόταν πιο πολύ πανκ στα 20s παρά σε οποιαδήποτε άλλη δεκαετία νομίζω! Τότε ξεκίνησαν τα πράγματα να έχουν ένα ενδιαφέρον για μένα.
Δεν έχω ιδέα πως χωράω στο καλούπι της μοντέρνας μουσικής. Δεν έχω και την ανάγκη υποθέτω…είμαι απόλυτα ευχαριστημένη κάνοντας αυτό που κάνω και δεν προσέχω τι κάνουν οι άνθρωποι γύρω μου τον περισσότερο καιρό. Το να συνεχίζω σε μια παράλληλη πορεία με την μοντέρνα μουσική είναι κάτι με το οποίο είμαι απόλυτα ευχαριστημένη.
Όλοι γνωρίζουμε την ιστορία για το πώς η μητέρα σου σε ονόμασε από τον ομώνυμο χαρακτήρα από το βιβλίο του Truman Capote, 'Breakfast at Tiffanys'. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που το βρίσκει κανείς κολακευτικό μόλις μεγαλώσει. Σαν παιδί ντρεπόσουν για αυτό; έχεις διαβάσει το βιβλίο; Σου άρεσε;
Δεν χρησιμοποιούσα το μεσσαίο μου όνομα καθόλου σαν παιδί…ντρεπόμουν. Ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ όταν ήμουν στους Thee Headcoatees και κάναμε το καλλιτεχνικό για τον πρώτο δίσκο. Όλοι ψάχνανε για κάποιο ψευδώνυμο και εγώ είχα κάπως ήδη ένα ψευδώνυμο, οπότε ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ τότε. Τώρα δε το σκέφτομαι και πολύ, αλλά ναι σαν παιδί το κρατούσα στον εαυτό μου. Έχω διαβάσει το βιβλίο αρκετές φορές και φυσικά το βρίσκω καταπληκτικό. Μου άρεσε πιο πολύ από την ταινία πάντως. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί η μητέρα μου εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τον χαρακτήρα της…και είμαι περήφανη που έχω πάρει το όνομά μου από μια διάσημη πόρνη της λογοτεχνίας. Θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερο αν είχε διαβάσει ένα άλλο βιβλίο που να της είχε αφήσει εντύπωση.
Από ότι γνωρίζω είναι ότι είχατε, όπως και πολλοί άλλοι, μια άσχημη εμπειρία με το περιοδικό NME. Μπορείτε να μας πείτε λίγο για αυτή την εμπειρία και γιατί νομίζετε ότι παρόλο που έχουν αναπτύξει τέτοιες άσχημες σχέσεις με τους καλλιτέχνες, ακόμα καταφέρνουν να είναι τόσο δημοφιλής;
Δεν υπάρχουν και πολλά να πω. Από ότι ξέρεις το NME είναι ένα βρετανικό εβδομαδιαίο μουσικό περιοδικό για νεαρούς αναγνώστες (14-21 χρονών πιστεύω). Τα στάνταρ της δημοσιογραφίας φαίνεται να είναι πολύ χαμηλά. Δε νομίζω ότι αυτοί που δουλεύουν εκεί αγαπούν την μουσική και δεν προσπαθούν να ενθαρύνουν τα παιδιά να κοιτάξουν περισσότερα από ότι νομίζουν αυτοί ότι είναι το επόμενο σουξέ... και φυσικά κι αυτό αλλάζει σε εβδομαδιαία βάση. Βασικά το NME είναι πολύ καλό στο να πουλάει κουτσομπολιό για ορισμένους καλλιτέχνες και για τις περιπέτειές τους on/off σκηνής. Ξέρεις για τι μιλάω…ποιος κοιμάται με ποιον…ποιος μέθυσε στο τάδε show...πάρτε μια ματιά (και όχι ακούστε) αυτό το καινούριο συγκρότημα που ανακαλύψαμε κλπ. Δείτε τι φοράνε!
Δε φαίνεται να γράφουν από κάποια ενημερωμένη άποψη και δε φαίνεται να γνωρίζουν πολλά για μουσική που έχει κυκλοφορήσει πάνω από 5 χρόνια. Αυτά που χρησιμοποιούν σαν σημεία αναφοράς είναι πράγματα που πρέπει να θυμάται το κοινό που τους διαβάζει…Oasis, Blur, The Verve, κλπ. και δεν προωθούν ένα κλίμα όπου κάποιος μπορεί να αναπτύξει το δικό του μουσικό γούστο.
Καλύπτει μόνο το τι παίζεται τώρα και για το τι θεωρούν οι κειμενογράφοι ότι είναι ‘cool’ και πιστεύω ότι αυτό είναι πράγματι κρίμα γιατί πουλάνε ένα μεγάλο αριθμό αντιτύπων την εβδομάδα και θα μπορούσαν να είναι μια καλή επιρροή για τους νεαρούς φαν τη μουσικής, που πραγματικά πεινάνε για το τι κυκλοφορεί εκεί έξω. Αλλά από ότι έχεις καταλάβει, δεν είμαι και το καταλληλότερο άτομο να ρωτήσεις.
Θεωρείς τον εαυτό σου φεμινίστρια και ακτιβίστρια;
Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ ‘κανονική’ και καθόλου extreme με κανένα τρόπο. Έχω φεμινιστικές απόψεις και είμαι κατά καιρούς ακτιβίστρια (ειδικά πολιτικά), αλλά αυτό δεν είναι κάτι που διαφαίνεται στην μουσική μου καθόλου και προσπαθώ να κρατώ αυτά τα πράγματα ξέχωρα.
Σας εξοργίζει το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι προωθούν την βία και το ρατσισμό μέσω της μουσικής; Τι άποψη έχετε εσείς για το ρατσισμό και γιατί νομίζετε ότι οι άνθρωποι αντιδρούν όπως αντιδρούν;
Με ανησυχεί που ανακατεύουν την πολιτική με την μουσική, όπως έχω πει και παραπάνω, εγώ δεν προσπαθώ να περάσω τις πολιτικές ή προσωπικές μου πεποιθήσεις μέσω της μουσικής…δε το θεωρώ το καλύτερο μέσο για τέτοια πράγματα. Θεωρώ ότι ο ρατσισμός είναι ένας τρόπος με τον οποίο ο φόβος εκφράζεται και αυτό είναι κάτι που δύσκολα αλλάζει δυστυχώς. Η εκπαίδευση και η μόρφωση είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει κάποια αλλαγή για το καλύτερο και η απόλυτη πολιτιστική συνοχή είναι ένας πραγματικά μακρύς δρόμος .
Στην Ελλάδα επικρατεί αυτό που λέμε ‘Όλοι είναι μια χαρά με τους ομοφυλόφιλους αρκεί να μην είναι το δικό του παιδί’. Πιστεύεις ότι θα αντιδρούσες εσύ έτσι ποτέ;
Είναι μια γελοία αντίληψη αυτή, το ότι η σεξουαλικότητα θα πρέπει να αποτελεί καν θέμα σε οποιοδήποτε επίπεδο ή ότι μερικοί άνθρωποι το χρησιμοποιούν για να κρίνουν κάποιον. Δεν είναι κάτι που σκέφτομαι ιδιαίτερα μιας και τέτιου είδους κρίσεις δεν υπάρχουν στον κόσμο μου και δεν διαθέτω πολύ χρόνο για αυτούς που σκέφτονται έτσι. Αν το παιδί μου ήταν gay/straight δε θα με ενδιέφερε καθόλου. Το σημαντικό για μένα είναι το παιδί μου να είναι ισοροπημένο, ανοιχτόμυαλο, υγιές και ευτυχισμένο και θα χαιρόμουν για αυτά για οποιοδήποτε δρόμο διαλέξουν.
