manspreading

Δεν υπάρχει χώρος για εμάς.

Το περίπτερο του Lesbian.gr στο Athens Pride 2019 είχε την δική του ιστορία.

Το περίπτερο μας από την αρχή, είχε κρεμασμένο τον "τίτλο του" Lesbian.gr είχαν πάρει και τα παιδιά που μας περιμέναν τηλέφωνο και είχαν ενημερώσει ότι η θέση του είναι ίδια με την περσινή.

Όταν έφτασα με τον Νίκο με το αμάξι να ξεφορτώσουμε για να αρχίσουμε να στήνουμε, βλέπω την γνωστή εφημερίδα efsyn.gr (που δεν θεωρώ ότι όλη η εφημερίδα πρέπει να το χρεωθεί) να πάει να στήσει στον χώρο μας και το ταμπελάκι μας να λείπει.
Πάω και μιλάω στον γνωστό δημοσιογράφο «Μην στήσεις εδώ είναι το Lesbian.gr»

Αυτός ενώ μιλάει με τον Μπακογιάννη με αγνοεί τελείως ενώ με τα χέρια του απλώνει τις εφημερίδες του. Του ξανά λέω 3 φορές «Μην στήσεις εδώ είναι το Lesbian.gr», πιο αόρατη φωνή και παρουσία δεν είχα νιώσει ποτέ, δεν γυρνάει καν να με κοιτάξει, καμιά σημασία ακόμα και όταν έφυγε ο Μπακογιάννης, ο δημοσιογράφος απλά έστηνε. Του το ξαναλέω «Μην στήσεις εδώ είναι το Lesbian.gr” και φεύγω σφαίρα και πάω στην γραμματεία. (που ήδη είχε πάει ο Νίκος).

Στην γραμματεία μου επιβεβαιώνει το παιδί ότι το περίπτερο μας είναι εκεί που ήταν και πέρσι και μετά πάει να το διπλοτσεκάρει με ένα δεύτερο χαρτί την λίστα, όπου με έκπληξη βλέπει ότι έχει μουτζούρα το χαρτί και έχει σβηστεί με μπλε στυλό και μου λέει μισό λεπτό πάω στην υπεύθυνη.

Εγώ φεύγω και επιστρέφω πίσω όπου ο δημοσιογράφος είχε στήσει στα γρήγορα σαν να μαρκάρει τον χώρο του.

Η υπεύθυνη μου λέει «Αν θέλει (!) να φύγει, στήστε εσείς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα»

Ξανά πάω και το θεωρώ εύλογο ότι θα φύγει, παρόλο που όλη η στάση του ήταν απαράδεκτη, θεωρώ ότι μέσα σε ένα Pride και από ένα έντυπο που σέβεται όλο τον αγώνα που έχουμε κάνει και αφού δεν είμαι μια ανταγωνιστική του εφημερίδα, λογικά θα φύγει.

Του ξανά λέω ότι το περίπτερο είναι του lesbian.gr, ότι είχε το ταμπελακι πριν αποφασίσει να το πάρει, του λέω ότι εδώ το έχουμε επικοινωνήσει στον κόσμο που θα έρθει ότι θα μας βρεί, του λέω ότι έχουμε φέρει ψυγεία με πάγο και αναψυκτικά, έχουμε κανονίσει  παρέα με τις οργανώσεις από τα διπλανά περίπτερα, έστω να καταλάβει ότι είναι η «μέρα μας» μία μέρα που περιμένουμε με χαρά όλο τον χρόνο, του λέω και οι φίλοι μας είναι απέναντι..

Τι άλλο να του εξηγήσω να καταλάβει έστω κι ανθρώπινα, αφού δεν καταλαβαίνει ιδεολογικά πόσο λάθος φέρεται. Ο δημοσιογράφος να επιμένει ότι αφού έχει στήσει τώρα δεν φεύγει. Του λέει ένα παιδί από το Pride ότι δεν είναι πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς 2 roll up banner είχε και κάτι πάκους με εφημερίδες, θα τον βοηθήσουν να τα κουβαλήσει στο δικό του περίπτερο.

Φαίνεται προς στιγμή να αλλάζει γνώμη και πάει να φύγει, και ενώ δικό μας άτομο και με εθελοντές έχουν πάρει τα πράγματα του, η μια από τις δυο βοηθούς που είχε μαζί του, δεν λέει να φύγει και της λέμε «να σε βοηθήσουμε να κουβαλήσεις» και απαντάει « περιμένω τον Δημήτρη τι θα πει», μα, της λέω έφυγε πάει στο δικό σας περίπτερο (έτσι νόμιζα), εκείνη μένει ακίνητη εκεί, τελικά μάλλον ήξερε και τελικά ο δημοσιογράφος ξαναγυρνάει μετά από λίγο πάλι με το παιδί από το pride και λέει «έμενα μου είπαν να στήσω εδώ και δεν θέλω να φύγω» και του λέω ξεκάθαρα με σθένος : «Εγώ δεν υποχωρώ». (φαντάζομαι μάλλον αυτό θυμώνει πολύ έναν cis άντρα).

Πραγματικά θεωρούσα ότι σίγουρα στο Pride δεν είναι ο χώρος που πρέπει να παρακαλάμε.

Του επαναλαμβάνω όλα τα επιχειρήματα γιατί πρέπει να φύγει και πλέον νιώθω εξαντλημένη, συν ότι δεν το πιστεύω ότι είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, νιώθω ότι ζω σε απόλυτο παραλογισμό και προσπαθώ να βρω eye contact μαζί του, πράγμα αδύνατον από την πρώτη στιγμή και του λέω: «Σε παρακαλώ φύγε»

Μου απαντάει με το ύφος: «Τώρα λες σε παρακαλώ τώρα είναι αργά»

Ψάχνω να βρω πλέον κάποιον από την επιτροπή του Pride, όπου μου λένε «Εμείς δεν μπορούμε να του πούμε να φύγει». (!)

Έρχεται ο υπεύθυνος από το Pride και μου λέει  ότι τέτοια ώρα αρνούμαι να μιλήσω για τα περίπτερα, ο τύπος ήρθε νωρίτερα, του λέω ότι είμαστε εδώ και μία ώρα και παλεύουμε πέρα δώθε να πάρουμε το περίπτερό μας, και μετά μου λέει:
«Γράψε λάθος δικό μου, χρέωσε το μου, αλλά δεν μπορώ να του πω να φύγει»
και του απαντώ «δικό σας λάθος, άρα διορθώστε το».

Επιμένει ότι δεν μπορεί να του πει να φύγει, και τότε προτείνει ο εθελοντής (ο οποίος πραγματικά αν μπορούσε θα είχε κάνει από την αρχή το σωστό) και λέει να πάω να του μιλήσω εγώ;

Του λέω πήγαινε και πες ότι θες, αρκεί να φύγει και μου λέει «Να του πω ότι ζητάς συγνώμη;»

Φυσικά μέσα μου σπάω, ήδη νιώθω απίστευτη κακοποίηση, για εμένα ήδη έχει χαλάσει το Pride. Και του απαντάω; «πες ότι θες, αρκεί να φύγει.»

Και μπαίνω μέσα στο αμάξι, ανάβω το ερκοντίσιον και είμαι χάλια, το ζάχαρο μου 316, κάνω ινσουλίνη και σε λίγο έρχεται ο εθελοντής και μου λέει «μην ξεχάσεις ότι του είπα ότι ζητάς συγγνώμη» και συνεχίζει την ενημέρωση: «Δέχτηκε να σας δώσει το μισό περίπτερο»(!)

Παράλληλα η LIFO που ήταν δίπλα, μου είπαν  δέκα φορές πολύ θερμά να μας δώσουν το δικό τους περίπτερο και δεν δέχτηκα, γιατί δεν ήταν αυτό το ζητούμενο και το δίκαιο.

Τελικά  προσπαθήσαμε να στήσουμε μαζί  αλλά ήταν πολύ στενά και πρακτικά δεν χωράγαμε  και οι δύο, οπότε πήρα την απόφαση και φύγαμε και τους αφήσαμε το πολυπόθητο περίπτερο του lesbian.gr.

Γιατί όλο αυτό;

Αυτό που υποθέτουμε ότι έγινε, είναι ότι το efsyn είχε έρθει μισή ώρα πριν από εμάς, δεν άρεσε στον υπεύθυνο  το περίπτερο που τον είχαν βάλει, έκανε παράπονα και το Pride αφού είχαμε καθυστερήσει να φτάσουμε έδωσε το περίπτερο του Lesbian.gr που τους άρεσε σαν σημείο περισσότερο, χωρίς να μας ειδοποιήσουν.

Άρα ο δημοσιογράφος Εξ αρχής γνώριζε ότι έτρωγε αλλουνού χώρο και δεν τον ενδιέφερε, αρκεί η εφημερίδα του να είναι στο σημείο που ονειρευόταν.

Για ακόμα μια φορά νιώθω ότι ως Λεσβία, χάνω τον χώρο μου, πρέπει να παρακαλάω για το δίκιο μου,  πρέπει να μην εκφράζω θυμό, πρέπει να μην διεκδικώ.

Και αυτή την φορά μέσα στο Pride την ώρα που απλά πάμε να στήσουμε το περίπτερο του 19 χρονών πλέον Lesbian.gr την ημέρα που ήρθαμε να γιορτάσουμε την ορατότητα μας μαζί με όλες όλους και όλα. Και επειδή δεν αντέχω να διεκδικώ και εδώ, λέω «ορίστε νικήσατε, εγώ κουράστηκα»!

Όλο αυτό τραγικά συμπίπτει με το κείμενο που έγραψα στην lifo για το αφιέρωμα στην Queer Αθήνα  όπου αναφέρω:

….Με αυτό το κείμενο πήγε η μνήμη μου τρέχοντας, 30+ χρόνια πίσω για να σας περιγράψω λίγο την πόλη μου από τότε και την λεσβιακή ζωή μου μέσα σε αυτή. Έγραψα όσο πιο σύντομα γινότανε όσα θυμάμαι και σε όσα συμμετείχα ή έπραττα. Γυρνώντας στο σήμερα αναγνωρίζω τεράστιες αλλαγές προς το καλύτερο αλλά συνειδητοποιώ και κάτι με πόνο. Φέτος 2019 δεν υπάρχει Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, εγώ έκλεισα το chat στο lesbian.gr και το τελευταίο Women Only Party το έκανε η Λεσβιακή Ομάδας Αθήνας το 2015……… η αλήθεια όμως παραμένει: τότε παλεύαμε για εκείνα τα 500 μέτρα στην παραλία και τους λίγούς χώρους και τελικά, σε μια ευρύτερη έννοια, ακόμα δεν τα έχουμε, γιατί δεν τα χρειαζόμαστε πλέον, αναρωτιέμαι;

Αποδοχή
Χρησιμοποιώντας τη σελίδα αυτή, συναινείτε στη χρήση cookies. Περισσότερα...