- Μα τι έχεις; Τι έχεις;
Του έπιασε τα χέρια και τα χέρια του παραλύσανε.
Του άγγιξε τα μαλλιά και το κορμί του όλο λιγώθηκε.
Πόσο ανυπεράσπιστοι είμαστε μπροστά στη γυναίκα!!!
Μικροί κι ανυπεράσπιστοι σαν ένα κορμί γυμνό κι άθλιο ανθρώπου μπροστά στην ατέλειωτη θάλασσα! Κι έσκυψε πάλι νικημένα τα γόνατά του ο Ορέστης και τα σωθικά του τα ΄λιωσε πάλι η γλύκα του ηδονικότατου χαμού.
- Τίποτα...Τίποτα... Μήτε ο Ήλιος, μήτε η Θάλασσα, μήτε η Χαρά, μήτε ο Θάνατος, μήτε η Άνοιξη μπορούν να παρηγορήσουνε τη σκέψη μου. Τίποτα στον κόσμο απάνω δεν μπορεί να παρηγορήσει τη σκέψη μου. Μέσα μου όλοι οι δισταγμοί και όλοι οι αλαλαγμοί των δύστυχων πραγμάτων, που ζούνε και κλειούν τα μάτια και θένε να φιληθούνε κι ας πεθάνουν...