Οι Νύχτες Πρεμιέρας σε συνεργασία με την πρεσβεία του Ισραήλ, θα παρουσιάσουν ένα αφιέρωμα στον Εϊταν Φοξ, τον οποίο γνωρίσαμε στο Outview Film Festival με την ταινία “The Bubble”. Το Outview Film Festival μίλησε με τον Eytan Fox με αφορμή το αφιέρωμα. Διαβάστε τι είχε να μας πει…
Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για το τι μας περιμένει στο αφιέρωμα που σας έχει ετοιμάσει το κινηματογραφικό φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας»;
Γνώρισα τους υπεύθυνους του φεστιβάλ πριν 2 εβδομάδες, όταν έτυχε να είμαι εκεί, και μιλήσαμε να προβάλουμε τις ταινίες “Yossi and Jagger”, “The Bubble”, “Walk on Water”, “Yossi” και “Cupcakes”. Και τους πρότεινα κι εγώ να συμπεριλάβουμε και τις πρώτες 2 ταινίες μικρού μήκους που έκανα, που μόλις κυκλοφόρησαν σε DVD στην Γαλλία, και έτσι θυμήθηκα ξαφνικά ότι υπάρχουν. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και μπορώ να πω ότι πλέον έχουν και μια ιστορική αξία. Έτσι θα παιχτούν και αυτές, οι οποίες ονομάζονται: “TIME OFF” και “GOTTA HAVE HEART”.
Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο για τις ταινίες;
Θα πρέπει να μπω και στο ίντερνετ να διαβάσω λίγο την υπόθεση τους! Χαχά, αστειεύομαι φυσικά. Βέβαια, όντως μερικές είναι αρκετά παλιές, το “Time Off” είναι γυρισμένο το 1990, πράγμα που με κάνει να νιώθω αρκετά γερασμένος. Είναι και η πρώτη ταινία που γύρισα για να αποφοιτήσω από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ όπου σπούδαζα Κινηματογράφο το 1990. Έτσι, πολλές από αυτές τις ταινίες θα προβληθούν για πρώτη φορά μετά από πάρα πολλά χρόνια και πρέπει να συγκεντρωθώ να θυμηθώ για την υπόθεση κάθε ταινίας. Μπορώ να πω ότι πολλά από τα θέματα των ταινιών επαναλαμβάνονται και είναι κοινά, πράγμα που θα μπορείτε να το διαπιστώσετε αν δείτε όλες τις ταινίες του αφιερώματος. Φυσικά το Ισραήλ αποτελεί ένα κεντρικό κομμάτι των ταινιών αυτών καθώς και η ψυχοσύνθεση των Ισραηλινών, ειδικά των αντρών, μιας και το Ισραήλ είναι μια αντροκρατούμενη κοινωνία και αρκετά στρατιωτική ή μάλλον ήταν. Κι αυτό είναι ενδιαφέρον γιατί μπορούμε να δούμε ότι αυτό έχει αλλάξει με τον καιρό και θέλω να πιστεύω ότι και οι ταινίες μου έχουν συμβάλλει σε αυτή την αλλαγή. Επίσης μέσα από τις ταινίες έχουμε το επαναλαμβανόμενο θέμα μιας γκέι σχέσης και πως αυτή αντιμετωπίζεται μέσα στην Ισραηλινή κοινωνία, μιας θρησκευτικής κοινωνίας.
Μπορώ να πω ότι για το “Time Off” εμπνεύστηκα από τις εμπειρίες μου στον στρατό του Ισραήλ. Καταπιάστηκα με αυτά τα θέματα το 1990 όταν ήμουν ακόμη με το ένα πόδι έξω από την ντουλάπα και ήταν αρκετά προκλητικό που ασχολήθηκα με αυτό, δηλαδή να έχω έναν γκέι χαρακτήρα μέσα σε αυτό το ναό της αρρενωπότητας. Θυμάμαι ότι υπήρχαν πολύπλοκες αντιδράσεις μετά από την προβολή της ταινίας. Και μετά από 12 χρόνια, το 2002, ασχολούμαι πάλι με αυτό το θέμα στην ταινία “Yossi and Jagger” και οι διαφορές μεταξύ του 1990 και του 2002 είναι αρκετά ενδιαφέρουσες και πάλι μετά από 10 χρόνια, το 2012, επιστρέφω σε αυτό το θέμα με την ταινία “Yossi”.
Ακόμη και με την ταινία “Cupcakes”, που μπορούμε να πούμε ότι είναι αρκετά μουσική, ανάλαφρη και feelgood βλέπουμε ότι θίγονται κάποια από αυτά τα θέματα.
Yossi & Jagger
Όπως λες η στρατιωτική θητεία σου ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής σου, φαντάζομαι για αυτό επανέρχεσαι σε αυτό μέσα από τις ταινίες σου.
Ήμουν στον στρατό για 4 χρόνια, όλοι οι άντρες στο Ισραήλ πρέπει να υπηρετήσουν, για αυτό και πολλές ταινίες που γυρίζονται στο Ισραήλ όπως το “Waltz with Bashir”, που γυρίζονται κυρίως από άντρες σκηνοθέτες οι οποίοι έχουν περάσει δύσκολα στη θητεία τους, θίγουν αυτό το θέμα. Ζούμε και σε μια χώρα όπου βρισκόμαστε σε διαρκή πόλεμο, έχουμε την κατάσταση με τα κατεχόμενα εδάφη -πράγμα για το οποίο πολλοί νιώθουμε άσχημα- κι έτσι πολλοί από εμάς τα δουλεύουμε αυτά μέσα από τις ταινίες μας. Κι εγώ έτσι έκανα, επεξεργάστηκα αυτά τα θέματα, τις εμπειρίες μου στο στρατό, τον πόλεμο, το πώς νιώθω για την πολιτική του Ισραήλ και φυσικά το να είμαι γκέι στον στρατό το 1982. Κανείς δεν ήταν Out τότε.
Πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις μια ταινία στο Ισραήλ; Έχει σημασία αν η θεματολογία της ταινίας σου είναι gay;
Για μένα, σήμερα δεν είναι τόσο δύσκολο. Οι νέοι σκηνοθέτες δυσκολεύονται ιδιαίτερα αλλά αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Όταν κάποιος έχει γυρίσει μερικές ταινίες γίνεται αυτόματα πιο εύκολο να μαζέψεις τα λεφτά που χρειάζεσαι. Στο Ισραήλ υπάρχουν και κρατικές επιχορηγήσεις για να γυρίζονται ταινίες, όπως φαντάζομαι συμβαίνει και στην Ελλάδα. Τα τελευταία 10-15 χρόνια έχουν κυκλοφορήσει εξαιρετικές ταινίες από το Ισραήλ, μπορούμε να πούμε ότι είναι το Νέο Κινηματογραφικό Ρεύμα του Ισραήλ, η Χρυσή Εποχή του Κινηματογράφου του.
Όσον αφορά το θέμα του γκέι, με αυτό το αφιέρωμα στις «Νύχτες Πρεμιέρας», θυμήθηκα τα παλιά και πόσο δύσκολο ήταν να παρουσιάσω αυτές τις ιστορίες στους παραγωγούς και στο κοινό και όλοι μου έλεγαν, «Μα πως γίνεται να τα γυρίσεις αυτά;»
Τώρα σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι πια για μένα, και δεν έχει καμία σημασία αν είναι γκέι ή όχι η ταινία.
Ειδικά για το “Yossi” με προσέγγισαν αμέσως από το κράτος και προσφέρθηκαν να βοηθήσουν.
Έχεις συμμετάσχει σε ένα ντοκιμαντέρ για LGBT Ισραηλινούς κινηματογραφιστές, το “Hands Untied”. Γιατί πιστεύεις ότι μια χώρα που είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην παράδοση και τη θρησκεία έχει παράλληλα και έναν απίστευτο φιλελευθερισμό;
Το Ισραήλ είναι μια χώρα με πολλές αντιθέσεις και είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο. Μεγάλωσα σε μια χώρα με πολλές «θρησκείες» που μας ήταν βάρος. Είχαμε τον Ιουδαϊσμό, το Σιωνισμό, το Στρατιωτικό και Αρρενωπό στερεότυπο και οι ανάγκες των νέων γενιών ήταν να το αλλάξουν αυτό και να καταρρίψουν αυτές τις πεποιθήσεις και μπορώ να πω ότι ήμουν κι εγώ ένα κομμάτι αυτού του κινήματος όπου απαιτούσαμε να ζήσουμε διαφορετικά, να μην υπάρχει μόνο ένα είδους Ισραηλινού άντρα.
Φυσικά υπήρχε και κόσμος που μας εναντιωνόταν, που ήθελε να κρατήσει το Ισραήλ ακριβώς όπως ήταν. Μπορώ να πω ότι πετύχαμε πολλά για τα LGBT δικαιώματα στο Ισραήλ και για την αποδοχή και την αναγνώριση. Ίσως δεν έχουμε πετύχει τα ίδια πράγματα για τη σχέση μας με τους Παλαιστίνιους, το οποίο είναι τραγικό. Έχω την αφελή αντίληψη ότι το Ισραήλ στο οποίο μεγάλωσα, το οποίο ήταν πιο ομοφοβικό παρά Ισλαμοφοβικό, κι ότι μέσα από την ανάγκη μας για αλλαγή και όταν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε πολλά εμπόδια -όπως η κυβέρνηση μας- μπορούμε να συνυπάρχουμε επιτέλους με τους γείτονές μας.
The Bubble
“The Bubble” (Η Φούσκα) είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιος το Τελ Αβίβ και για το πώς είναι πιο «απομονωμένο» από το υπόλοιπο Ισραήλ. Πιστεύεις ότι ο κόσμος που μένει στο Τελ Αβίβ είναι λιγότερο πολιτικοποιημένος από το υπόλοιπο Ισραήλ; Και γιατί επέλεξες αυτό τον όρο ως τίτλο για την ταινία σου;
Το Τελ Αβίβ είναι μια φούσκα, όπως και η Αθήνα είναι η φούσκα της Ελλάδας, όπως και η Νέα Υόρκη για τις ΗΠΑ. Αλλά ποιος μπορεί να πει ότι ο κόσμος που μένει σε ένα καταυλισμό στη δυτική όχθη δεν είναι μέρος μιας φούσκας ή η φούσκα; Είναι ένα φιλοσοφικό ζήτημα, ποιος είναι η φούσκα μέσα στη φούσκα κ.ο.κ.
Το Τελ Αβίβ είναι μια μεγάλη πόλη όπου ο κόσμος θέλει να ζει διαφορετικά και ειδικά οι νέοι που θέλουν να μένουν σε μια προοδευτική και χαρούμενη πόλη. Είμαι μεγάλος πατριώτης του Τελ Αβίβ, είναι γεμάτο από κόσμο που χαίρεται τη ζωή του, με πολλά πάρτι, τέχνη και υπάρχει μια ατμόσφαιρα ότι γίνονται πράγματα και ότι οι νέοι αλλάζουν τα πράγματα. Για αυτό ονόμασα και την ταινία μου έτσι. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα βέβαια από το 2006 που κυκλοφόρησε η ταινία.
Όταν ο σκηνοθέτης Yariv Mozer ήταν στην Αθήνα, είχε πει ότι το Τελ Αβίβ είναι μια «γκέι πόλη». Και σίγουρα μπορούμε να πούμε ότι το Ισραήλ έχει όντως διαφημίσει το Τελ Αβίβ ως έναν δημοφιλή γκέι προορισμό. Πιστεύεις ότι τα κίνητρα πίσω από αυτή την προώθηση είναι καθαρά οικονομικά ή υπάρχει μια συνολικότερη αποδοχή από την κυβέρνηση;
Πολλοί στην κυβέρνηση μας δεν είναι «κόσερ», είναι πιο ανοιχτόμυαλοι. Δε ξέρω αν έχεις ακουστά τι σημαίνει pinkwashing, σίγουρα είναι ένα κομμάτι της πολιτικής τους. Αλλά όπως και να το παρουσιάσουν στο εξωτερικό δεν αλλάζει το γεγονός ότι όντως το Τελ Αβίβ είναι μια πολύ γκέι πόλη και πολλά χρήματα επενδύονται σε αυτό το κομμάτι της από τον ίδιο το δήμο και πολλοί που εργάζονται στο δήμο είναι γκέι. Φυσικά υπάρχουν οικονομικά κίνητρα αλλά πραγματικά πιστεύω ότι είναι κάτι βαθύτερο, ότι υπάρχει μια ψυχολογική ανάγκη για αλλαγή, να δημιουργηθεί μια ενναλακτική εικόνα του παλιού Ισραήλ. Και στο παλιό Ισραήλ υπήρχε μόνο ένα είδος άντρα: ο στρατιώτης, ο στρέιτ, ο ήρωας.
Cupcakes
Η ταινία σου “Cupcakes” διαφέρει αρκετά σε τόνο από τις υπόλοιπες ταινίες σου. Είναι μια μουσική feelgood ταινία που έχει να κάνει με έναν μουσικό διαγωνισμό τύπου Eurovision. Σου αρέσει η Eurovision;
Είναι γεγονός ότι είναι διαφορετική σε σχέση με τις άλλες ταινίες μου, ειδικά με τις ταινίες μου που έχουν κυκλοφορήσει εκτός Ισραήλ αλλά συγκριτικά με τη δουλειά μου στην τηλεόραση, κι έχω κάνει πολλή τηλεόραση, είναι πιο κοντά σε θεματολογία, είναι πιο feelgood. Αλλά ακόμη και στην πιο σοβαρή ταινία που έχω γυρίσει πάντα θα δεις ένα μουσικό νούμερο, όπως στο Walk on Water ή στο Yossi. Μεγάλωσα με τα αμερικάνικα μιούζικαλ, αν είχα πολλά λεφτά θα γύριζα ένα δικό μου μιούζικαλ, και φυσικά λατρεύω τη Eurovision. Ποιος γκέι δεν την λατρεύει;
Η ταινία μου μικρού μήκους “GOTTA HAVE HEART”, που την λατρεύω, έχει να κάνει με την Eurovision! Είναι για κάποιους κατοίκους σε μια μικρή κωμόπολη που βρίσκονται κάθε 2 εβδομάδες και χορεύουν παραδοσιακούς χορούς σε παλιά τραγούδια της Eurovision. Ο κόσμος θα καταλάβει αμέσως τη σχέση της με την ταινία “Cupcakes”.
Όταν η ταινία προβλήθηκε στην Ταϊβάν και ήμουν εκεί για να την προωθήσω, ο κόσμος εκεί δεν ήξερε πολλά για την Eurovision, τι να κάνουμε από την Ταϊβάν είναι οι άνθρωποι, και όταν με ρωτούσαν για την Eurovision έκανα σαν μικρό παιδάκι και τους έδειχνα κλιπάκια στο ipad μου. Μπορώ να μιλάω ώρες για την Eurovision.
To “Yossi” είναι ένα sequel της ταινίας σου “Yossi and Jagger” και είναι το πρώτο sequel που έχεις γυρίσει. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να επιστρέψεις στην ιστορία του “Yossi”;
Με αφορμή το αφιέρωμα και έτσι όπως σκέφτομαι όλες τις ταινίες μου, όλες είναι με κάποιο τρόπο ή άλλο μια συνέχεια της προηγούμενης. Όχι επίσημα αλλά βλέπουμε παρόμοιους χαρακτήρες σε κάθε ταινία. Το Yossi όμως είναι ένα επίσημο sequel και φυσικά το μοναδικό μου. Είναι πολύ σπάνιο όπως ξέρεις να υπάρχουν sequel για arthouse ταινίες, σε αντίθεση με τις χολιγουντιανές ταινίες κι αυτό ήταν κάτι σπουδαίο για μένα. Το “Yossi and Jagger” ήταν μια ταινία που είχε μεγάλη επιρροή στο Ισραήλ και όπου προβλήθηκε, κι ο πρωταγωνιστής μου ο Ohad Knoller είπε “Eντάξει θα επισκεφτούμε πάλι αυτό τον χαρακτήρα αλλά θα του φερθούμε σωστά;” Ο Ohad φοβόταν μήπως τα κάνουμε θάλασσα μιας και η πρώτη ταινία είχε πάρει τόσα βραβεία. Μιλούσαμε πολύ καιρό οι δυο μας, είχαμε περάσει και δύσκολες προσωπικές στιγμές. Ο Ohad πήρε διαζύγιο, εγώ είχα προβλήματα στη σχέση μου, νιώθαμε ότι είχαμε γεράσει ότι είχαμε κολλήσει και δεν μπορούσαμε να ξεφύγουμε, και όσο μιλούσαμε συμφωνήσαμε ότι αν γυρίσουμε την ταινία και μιλάει για μας τότε όντως θα έχει νόημα και για τον κόσμο που θα την δει. Ένας από τους λόγους που επισκέφτηκα πάλι την ιστορία του Yossi ήταν ότι τον είχα αφήσει σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση στο “Yossi and Jagger”, σε ένα δύσκολο κόσμο και ήταν θύμα της macho ομοφοβικής κοινωνίας. Ο Yossi στο “Yossi and Jagger” ήταν ένας άντρας που πίστευε ότι να είσαι γκέι στο στρατό ήταν εντελώς αντίθετο με το πρότυπο του άντρα που επικρατούσε τότε στο Ισραήλ και ειδικά στο στρατό. Για αυτό ήταν μέσα στη ντουλάπα και δεν φανταζόταν ποτέ να κάνει coming out και ήταν τραγικό που αυτός ο άντρας δεν μπορούσε να μοιραστεί τίποτα με τον κόσμο γύρω του. Άφησα τον χαρακτήρα σε μια άσχημη φάση και δεν γινόταν να συνεχίσει αυτό μιας και ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ πια. Ας συστήσουμε τον Yossi στο νέο κόσμο.
Yossi
Θα ήθελες να σχολιάσεις για το φόνο της νεαρής κοπέλας στο Pride της Ιερουσαλήμ;
Είναι θλιβερό, μεγάλωσα στην Ιερουσαλήμ και θυμάμαι το πρώτο Pride που έγινε πριν 10 χρόνια. Ο κόσμος τότε έλεγε να μην ασχοληθούμε με την Ιερουσαλήμ, ότι έχουμε το Τελ Αβίβ κι ότι μπορούμε να γιορτάσουμε εκεί με το Pride, να αφήσουμε την Ιερουσαλήμ στους τρελούς και τους φανατικούς. Κι εγώ ήμουν αντίθετος σε αυτό, η Ιερουσαλήμ είναι η ιερή πόλη, η πρωτεύουσα μας, είναι η πόλη στην οποία μεγάλωσα και θέλω οι γκέι να μπορούν να ζουν χωρίς φόβο στην Ιερουσαλήμ. Θυμάμαι ότι υπήρχαν διαμαρτυρίες για το πρώτο Pride, είχα πάει τότε με τη μητέρα μου η οποία με έπεισε να πάω, δούλευε στο Δήμο τότε. Αλλά φυσικά υπάρχουν και οι τρελοί, οι θρησκόληπτοι οι οποίοι είναι ομοφοβικοί και βίαιοι και δυστυχώς κατέληξε με το φόνο μιας αθώας κοπέλας. Και η αστυνομία δεν έκανε καλά τη δουλειά της και αυτό μας αποδεικνύει ότι πρέπει να θίγουμε αυτά τα τα θέματα, να γυρίζουμε ταινίες για αυτά τα θέματα για να παίρνουν δημοσιότητα και να αντιμετωπίσουμε τους ομοφοβικούς. Ο κόσμος δεν είναι μια φούσκα σαν το Τελ Αβίβ. Πρέπει να προσέχουμε και να λέμε τις ιστορίες μας στον κόσμο.
Τι ετοιμάζεις αυτή τη περίοδο;
Ετοιμάζω μια βιογραφική ταινία για τον Mike Brant, έναν τραγουδιστή στα 70ς, και σίγουρα θα είναι η πιο μεγαλεπήβολη ταινία που έχω γυρίσει, θα παίζει και η Melanie Laurent και είναι για τον ποπ κόσμο των 70ς. Είναι μια τραγική ιστορία γιατί αυτός ο απίστευτος καλλιτέχνης αυτοκτόνησε στα 27 του.
Αυτό θα αργήσει όμως οπότε παράλληλα γυρίζω και μια άλλη ταινία, μικρότερης παραγωγής, για τη σχέση ενός ηλικιωμένου Αμερικανού που έρχεται στο Ισραήλ και γνωρίζει έναν νεαρό άντρα. Αυτή η ταινία θα με βοηθήσει να αντιμετωπίσω κι εγώ διάφορα δικά μου προσωπικά θέματα τώρα που νιώθω ότι γερνάω κι εγώ.
Ερωτήσεις από τη Maria Cyber
Μαγειρεύεις; Προσέχεις καθόλου τη διατροφή σου;
Δεν μαγειρεύω και τρώω πολλές φορές έξω! Μπορείς και 3 φορές την ημέρα να τρώω έξω. Έχω παχύνει αρκετά οπότε προσπαθώ τώρα να τρώω όσο γίνεται καλύτερα και να αποφεύγω φαγητά όπως παγωτά.
Έχεις σχέση; Πιστεύεις στη μονογαμία;
Είμαι σε μια μονογαμική σχέση εδώ και 27 χρόνια οπότε μπορώ να πω ότι πιστεύω στην μονογαμία. Για μένα καλά είναι αλλά είναι ένα ερώτημα που θα δούμε και στη νέα ταινία που ετοιμάζω.
Θεωρείς τον εαυτό σου σπάταλο;
Στην καρδιά μου είμαι πολύ σπάταλος και γενναιόδωρος αλλά δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να το κάνω αυτό και στην ζωή μου κι έτσι είμαι πιο οικονόμος στην καθημερινότητα μου.
Όταν έχεις ένα παράπονο από ένα φίλο σου το κρατάς για τον εαυτό σου ή του το λες;
Αντιμετωπίζω αμέσως τα πράγματα, μιλάω αμέσως για κάτι που με ενοχλεί και τα λύνουμε.
Έχεις παρακολουθήσει καθόλου την οικονομική κρίση της Ελλάδας;
Όλος ο κόσμος παρακολουθεί την οικονομική κρίση της Ελλάδας και συμπάσχουμε και ανησυχούμε. Δεν καταλαβαίνω και πολλά για την οικονομία αλλά λατρεύω την Ελλάδα. Ανακάλυψα ένα νησί, την Φολέγανδρο και πηγαίνω εκεί τα τελευταία 3 χρόνια. Νομίζω ότι και το πρώτο μου ταξίδι εκτός Ισραήλ ήταν στην Ελλάδα και λατρεύω το τραγούδι «Σωκράτη εσύ Σουπερ Σταρ». Θέλω να συνεχίσει να υπάρχει η Ελλάδα, να τη χαρεί όλος ο κόσμος, ξέρω ότι μιλάω σαν παιδί αλλά έτσι νιώθω.
Ποια είναι η άποψη σου για τα LGBT φεστιβάλ, πιστεύεις ότι θα αντέξουν στο χρόνο, μιας και πολλές LGBT ταινίες προβάλλονται από πιο δημοφιλή διεθνή φεστιβάλ;
Καταλαβαίνω τη θεωρία που λέει ότι όσο περνάει ο καιρός και αναγνωρίζονται τα LGBT δικαιώματα και υπάρχει αποδοχή, δεν θα υπάρχει η ανάγκη για γκέι φεστιβάλ, γιατί το να είσαι γκέι δεν θα αποτελεί πρόβλημα και έτσι τα Στρέιτ φεστιβάλ θα παίζουν γκέι ταινίες, αν είναι καλές φαντάζομαι, αλλά και πάλι πιστεύω ότι στην γκέι κοινότητα υπάρχουν πράγματα τα οποία λατρεύουμε και αποτελούν μέρος της δικής μας κοινότητας και κουλτούρας μας τα οποία δεν ενδιαφέρουν το mainstream κοινό, είναι το δικό μας υπέροχο πάρτι. Ακριβώς όπως υπάρχουν πράγματα που εκτιμούν μόνο στο Ισραήλ και όχι στον υπόλοιπο κόσμο, μουσικές, ταινίες, φαγητά. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι λιγότερα αναγκαία ή σημαντικά.
Έτσι θα θέλουμε να γιορτάσουμε τη κουλτούρα μας με ένα τρόπο όπως ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ. Κι ελπίζω πραγματικά να επιζήσουν.
Οι ταινίες του αφιερώματος είναι:
Time Off (short film)
Gotta have Heart (short film)
2002 Yossi & Jagger
2004 Walk on Water
2006 The Bubble
2012 Yossi
2013 Cupcakes
Περισσότερες πληροφορίες για το αφιέρωμα
https://www.aiff.gr/summary.asp?catid=39592
ΠΗΓΗ: Mindradio.gr
